Zondag 28 oktober tm donderdag 1 november

Zondag 28 oktober. 

Naast ons aan de rivier was het feest nog lang doorgegaan tot in de kleine uurtjes. Het doet me een beetje denken aan het Africa festival in Hertme qua sfeertje. Maar op zich vind ik het eerder leuk dat men hier ook gezellig het weekend viert. Alle batterijen en accu's zijn weer opgeladen. We hebben weliswaar een USB aansluiting in de auto op het dashboard, maar aan 220 volt gaat het toch veel sneller. En de vriezer is weer -10C, de koelkast 4C, alles bijgevuld. Dit is toch wel een geweldige vriezer/koelkast met 150 liter. Er passen met gemak 20 blikjes fris & bier, 3 witte & 1 Rose wijn, 4 liter water, 4 halve liters yoghurt en de wereld aan eieren, melk, groentes in. We gaan wel even stout zijn: net buiten Maun is er een veterinary fence en mag je geen rauw vlees van west naar oost meenemen. We stoppen de rumpsteaks, Texan beef en Zuid-Afrikaanse boerenwors zonder t wel even tussen de vuile was. Bij het fence stond er niemand, dus snel weer alles terug in de vriezer. De weg gaat van asfalt naar asfalt met potholes naar gravel naar zand. Bij Moremi South Gate werden we weer heel vriendelijk ontvangen. We betaalden 2 dagen Moremi, de telefoon werkte zelfs en men belde naar Third Bridge Campsite. Vol. Dan maar Xakanaka, maar daar kon men niets zeggen. Ons werd aangeraden gewoon naar een Campsite te rijden. Door een bos naar Xakanaka. Arjan had wel een reservering bij Third Bridge dus konden we altijd nog bij hem gaan staan. Het had waarschijnlijk gisteren geregend - weer heel wonderlijk - en stonden er grote plassen op het zandpad. De auto wordt lekker vies en soms spat het water metershoog op. Bij Xakanaka aangekomen besloten we toch naar Third Bridge Campsite te gaan. De tracks zijn heel smal, er zijn er honderden maar de GPS kent ze. Alleen.......kwamen we bij een "Seasonal River Crossing" en zagen we geen sporen in het zand van geen enkele auto. Na lang zoeken zochten we de beste plek uit, gingen zelf eerst kijken hoe diep het was en toen het niet meer bleek te zijn dan zo'n 60 cm, durfde ik het aan. Pfffffff. Verder gereden en toen kwamen we.....bij een echte rivier. Het water staat denken we zo hoog door de recente regenval. Ik ging het water in, zag geen krokodillen en nijlpaarden, maar stopte toen het tot mijn kruis kwam. We hebben geen hoge luchtinlaat bij het dak, zijn niet met 2 auto's en hebben geen lier. Dus vind ik 80 cm de verantwoorde grens en het was meer, zeker omdat de bodem zacht zand was. We probeerden veel andere tracks, maar gaven het na een paar uur op. Dus terug naar Xakanaka en kwamen we weer bij een andere rivier. Karin ging heel doortastend er door heen en omdat het niet tot haar navel kwam durfde ik het aan. Maar ik kwam de helling in de modder en het zand niet op. Dus Low 4 en differential lock aan. Het water stond boven de uitlaat en kwam tot aan de motorkap. Voorzichtig vooruit, lukte niet en dan naar met geweld achteruit want dan heb je nog meer tractie. Dat lukte en zakte het water, de modder en onze hartslag weer van de auto. Pffffffff. Een betere plek opgezocht en toen met snelheid er door. Dat lukte. Dit was toch wel even spannend.....Terug gereden richting de main track naar Third Bridge. onderweg zouden we dan bij Fourth Bridge de rivier via een brug gemaakt uit boomstammen kunnen oversteken. De oude brug bij Fourth Bridge was ingestort maar er was een nieuwe. En daar was iemand ook door heen gezakt. Het is wel typisch Afrika dat ze dit noch bij South Gate noch bij Xakanaka zeggen. We besloten wild te gaan kamperen. Hier aan de rivier is het schitterend. We hoorden wat nijlpaarden, er liepen zo'n 25 Red Lechwe te grazen en ik vond een plekje onder een grote boom. Leuk was dat er opeens gegeven moment 5 mangoesten kwamen aangerend, die toen ze ons zagen doodstil plat op hun buik gingen liggen. Dat doen ze ook zodat roofvogels ze niet zien. Maar toen de kust veilig was, staken zij de 100 meter lange brug over. Zij wel..... We verzamelden hout voor een vuur, staken houtskool aan. De Boerenwors met rijst en Mediterraanse Mild & Spicy tomaten waren voortreffelijk. Karin maakte een groot vuur, want er zijn leeuwen. Om 21.00 uur pas gaan slapen omdat het vuur eerst uit moet zijn. We willen niet verantwoordelijk zijn voor het afbranden van Moremi. De leeuwen zijn behoorlijk dichtbij. We zijn er niet bang voor, zitten hoog en droog in ons tentje en mogen van ons naast de auto gaan liggen slapen. Als ik een leeuw was, dan zou ik niet zo hard brullen. Iedereen hoort je van verre aankomen. Wat een mooie plek. De mooiste tot nu toe.

Maandag 29 oktober.

Vrij vroeg kwamen er twee auto's langs van de andere kant met mensen uit Polen. Die vertelden dat er wel degelijk een detour was om niet over de brug te hoeven. De pannenkoeken waren weer toppie en besloten we ook naar Third Bridge te gaan. De Third Bridge was gammel, de boomstammetjes kraakten vervaarlijk maar het hield. Hoe lang dat goed gaat weet je ook niet. Daarna door diep water wat even boven de motorkap uit kwam. Jammer dat we geen snorkel, een hoge luchtinlaat hebben. Dat zou het risico op vast komen te zitten in diep water verminderen. Bij Third Bridge waren weer veel olifanten, de campsite was vol en besloten we richting de Kwai campsite te gaan. Bridge on the River Kwai is in Thailand maar hier dus ook. Bij Kwai was er een grote campsite waar vrijwel niemand stond maar men beweerde dat hij was volgeboekt. Het was voor het eerst dat ik vond dat we niet vriendelijk en gastvrij werden bejegend. Ik werd er een beetje chagrijnig van temeer daar het al laat was, ik bij voorkeur rond 16.00 uur een plekje wil hebben. We reden de gate uit, probeerden een plekje in de Bush te vinden maar zagen plots Mbudi campsite. We reden een zandpad op, zagen olifanten in de rivier staan en mekoros, de kano's, die in de Okavango gebruikt worden, uit varen. Plots herinnerde ik me dat Arjan gezegd had, dat Mbudi nieuw was en in geen enkel boek stond. En ook al sta je buiten Moremi, dat maakt niets uit, want om de nationale parken staan geen hekken. Karin ging douchen en ik ging aan het bier en mijn boek. Mooie plek, mooie zonsondergang, veel kikkers en nijlpaarden. De Texas steak met gebakken aardappels en sla was een restaurant waardig. 'S Nachts haalde een jakhals onze vuilniszak overhoop, die we zo dom waren om buiten te laten liggen.

Dinsdag 30 oktober.  

Na het ontbijt ging ik ook douchen. Het water was loeiheet en bijna niet kouder te krijgen, maar wat een luxe. Het water, dat van je afstroomt is zwart door het zand, wat overal in zit. Ik waste zelfs mijn haren. Door het zand doe ik dat maar eens per week in plaats van dagelijks. Toen we weg gingen stonden er 4 giraffen, zo'n 25 zebra's en olifanten bij het water op de camping. Een aanrader deze plek. En er worden ook conferences in leadership op de camping gegeven...... De weg naar Chobe was gravel en gerammel. Bij de gate betaalden we voor een dag en wilden we Linyanti boeken, waar we in 88 ook hadden gestaan. Maar de telefoon deed het niet en raadde men aan het in Savuti te proberen. De zuidkant van Chobe is een grote uitgestrekte savanne met hoog gras. Ons werd aangeraden om een iets oostelijker route te nemen in verband met de bosbranden. Na 6 kilometer zagen we rechts 2 leeuwen liggen, een imposant mannetje en een slapende leeuwin. Later kwam er uit het hoge gras een welp aan, die brutaalweg vlak bij ons onder een boom ging liggen. Eigenlijk gek dat ze maar met zijn drieën waren. Maar...verderop lag er nog een leeuwin op 5 meter afstand te slapen en nog verderop weer 4 leeuwen. En toen maakte een baby leeuw zich los uit de groep en ging alleen op pad. Ik schat zo'n 80 cm lang en nog heel jong dus. Ze liep een eindje richting wat struikgewas, de ouders sliepen lekker door een keerde na 10 minuten terug. Wat een cadeautje....Leeuwen slapen 23 uur per dag en dat is zelfs nog meer dan wat Puck gewend is. We zagen best wel grote bosbranden maar konden er om heen rijden. Bij Savuti werden we heel vriendelijk geholpen, deed de telefoon het en konden we een nacht in Linyanti verblijven en niet 2 zoals gepland. Er stonden wat Zwitsers te klagen over de tracks en over het zand, maar ik ben blij dat de tracks niet beter zijn: dan komen er nog meer toeristen. We namen de directe track naar Linyanti. Hier hebben we in 88 grote moeite mee gehad en zaten we een dag lang vast. De eerste heuvel was heftig, low gear maar het ging. Je moet vaart houden, maar soms vlieg je een meter omhoog met je kop tegen het plafond door de hobbels onder het zand en gaat de auto ook nog eens lateraal op en neer. Ik hou me dan stevig vast aan het stuur, Karin aan een van de handgrepen van de auto, maar zo hebben we al 2 flessen wijn verspeeld. Na 6 km werd het erg, heel heavy heavy sand en kwam de auto niet meer voor of achteruit. Ondanks differential lock en low gear noch voor- noch achteruit. Toen we begonnen te graven zagen we wat er aan de hand was: er was een groot blok hout klem komen te zitten tussen de bladveer en het wiel. En dat zat muurvast. En we hebben zo'n lullig krikje geschikt voor een Toyota Aigo maar niet voor een Landcruiser. Met frisse moed begonnen we met het uitgraven van het linker achterwiel. Tot onze stomme verbazing hoorden we opeens nog een auto aankomen, op hetzelfde track! en ja hoor na 10 minuten zagen we een grote truck met 4 soldaten aankomen rijden. Die zagen het probleem en boden aan om te helpen. Het was bloedheet, tegen de 40C en op slippers te lopen was niet mogelijk. Je voeten verbrandden spontaan. Dus mijn Nikes aangetrokken. Eerst proberen om het blok hout eruit te slaan. Dat lukte niet. Toen de bandenspanning verder verlaagd, maar ook dat werkte niet. Het wiel moest er af om het hout los te krijgen. En probeer dat maar eens met een mini jack....Ook met de jack van de truck ging het niet veel beter. En de soldaten maar lachen: "he old man, you have a problem. Go back to Savuti and take another track..." Dankjewel voor dat old man.... Uiteindelijk lukte het om het wiel vrij te krijgen en draaide ik de bouten los. Toen kwam ook het houtblok los. Wiel weer gemonteerd, maar kwamen we niet uit het zand. Uiteindelijk door de truck achteruit de helling afgesleept. We moeten meer vaart hebben om hier tegen op te komen.... We namen afscheid en scheurde Paul de helling op. Het ging redelijk goed maar na weer zo'n 5 kilometer weer vast in het bloedhete zand tot aan de assen. Gelukkig half achter een boom. Paul zette de stoeltjes buiten en dronken we eerst flink wat. Op een dag is dat thee en veel water, daarnaast drinkt Paul zeker een liter fanta en een liter bier, wijn en  jus d' orange, Ik houd het bij water, cola en 's avonds witte wijn. De krik omhoog krijgen was een behoorlijk karwei en dan ook nog in de volle zon. Om beurten 10 slagen maken en dan weer even uit de zon wat drinken. Paul legde een blok hout onder de veer om vervolgens de krik opnieuw vanaf een hoger punt in te zetten. Daarna opperde Paul om het rerserverwiel te gebruiken: eerst maximaal omhoog krikken, dan onder een plek vlakbij het reserve wiel en een stuk hout, draai de krik weer naar beneden, maak een heuveltje, leg er hout en een kunststof rooster op en draai de krik weer omhoog. En dat drie keer per wiel. We waren een partij vies, Paul had inmiddels 2 blaren omdat de krik kokend heet was en hij die met water en doekjes moest koelen. Heel langzaam kregen we wiel voor wiel omhoog. Paul bracht de bandenspanning nu terug tot zelfs 0,8 bar om de druk te verdelen. Na een uur of twee waren we total loss, was het 17.30 en besloten we dat we Linyanti voor vandaag zouden vergeten. We waren moe, dorstig en kregen honger. Ik vind het geweldig om vrij te kamperen. Paul vindt dit, ondanks zijn vrij denken, maar matig. Eerst moest het zand uit onze ogen, oren, neus en andere gaten. We douchten midden op het pad in de afwasteil. Alles zit onder een centimeters dikke stoflaag. Dat verfriste enorm. Kool aangestoken, rumpsteak erop die helaas een beetje tegenviel. Tafel (met kleurig tafelkleed) en stoelen neergezet. Toen het donker was hoorden we de tweede auto van de dag nu van de andere kant aan komen. Het was dezelfde legertruck, maar nu met 8 soldaten. "Hi my friend. What are you doing here ?" Uitgelegd, dat we weer vast hadden gezeten, maar zelf al ons hadden uitgegraven. We lazen in ons boek dat  ook het zand 's morgens compacter is dan 's avonds door de lagere temperatuur en door de relatieve koude van de nacht. Nog 24 km tot aan Linyanti. We hoorden tijdens het eten wel een leeuw, dus ons tweede glas wijn snel achterover geslagen en veilig ons daktentje ingeklommen. 's Nachts hoorden we hyena's en een geloei wat we niet thuis konden brengen. Het was wel weer een enerverende en uitdagende dag geweest...

Woensdag 31 oktober.

We zijn op de helft van onze vakantie. Na het ontbijt reden we weg....als een zonnetje en in no time bereikten we Linyanti aan de rivier. Het is er nog net zo mooi als 30 jaar terug, maar nu is er een tented camp, waar niemand verblijft, een bar en een Campsite. We werden heel vriendelijk geholpen door Atie, die vertelde dat zij al naar Savuti wilde bellen om te vragen waar we gebleven waren. We legden uit dat we gisterenmiddag vast zaten en daar hebben overnacht. Atie checkte of we vandaag konden blijven en ja, we staan nu op een prachtige plek aan de Linyanti rivier met brutale chipmuncks, een kudu en veel vogels om ons heen. De Campsites bij Savuti, Kwai en Linyanti worden gerund door de plaatselijke communities. Van de vijf plekken is er een bezet door twee Franse stellen uit Lusaka. We zaten nog maar net of de baboons kwamen van alle kanten aangerend. Ik had net onze vuilniszak in de afgesloten zwaar metalen container gedaan of ze sleepten de hele container mee. Toen de Fransen een ritje gingen maken, begonnen 5 jonge bavianen hun tent als trampoline te gebruiken. En alles wat ze hadden laten liggen mee te nemen of te verspreiden. Wij hadden even geen zin in de auto, bleven kaarten, het was bloedheet en ik dronk heel heel veel water. De douche was weer geweldig, daarna wat liters bier en spaghetti carbonara gemaakt. Ik vertelde dat we geholpen waren door soldaten van het leger van Botswana. In 1966 richtte men een klein leger op eigenlijk alleen maar om zich te verdedigen tegen Rhodesie. Maar het leger liep in een hinderlaag en 15 soldaten werden gedood. Daarna besloot men het professioneel aan te pakken. Het leger werd 12.000 man sterk, officieren en hoger werden getraind in de USA en elke jongen hier wil in het elite leger. Dat leger wordt maar voor twee doelen ingezet, ten eerste voor UN missies en ten tweede om poaching, het stropen tegen te gaan. En met resultaat: nadat ze bijna waren uitgestorven, zijn zowel de witte als de zwarte neushoorn hier weer in het wild uitgezet. En in Zuid Afrika zijn ze in de parken niet veilig maar hier gaat het erg goed met de neushoorns in het wild. Karin maakte weer een puik vuur en voor het eerst had ik last van muggen. Ondanks de 40% Deet van Karin werd ik er gek van en dus snel na de zonsondergang gaan slapen.

Donderdag 1 november.

Onze koelkast en vriezer deden het niet. Bij een reset startte hij wel op, maar de compressor sloeg niet aan. De yoghurt was al drink yoghurt en zelfs nu om 6.00 uur is zowel de vriezer als de koelkast al 20C. Ook hebben we een zonnepaneel op het dak, zie ik geen lampjes branden en geeft de tweede accu maar 10.8 volt aan, waarschijnlijk te laag voor het goed functioneren van de compressor. Vlees kunnen we aan de leeuwen voeren, die er vannacht wel weer te horen waren. Ontbeten en schoon op pad. Het zand was weer diep en achter de auto zie je minuten lang een stofwolk, die je inhaalt als je moet remmen. En remmen moest ik toen een groep van zo'n 30 olifanten op het pad stonden. En gelijk zakte ik tot mijn assen weer in het zand. Shit. Geen koude drankjes, weer uren uitgraven, geen goede sandjack (een zware krik om de auto snel omhoog te krijgen) en geen rijplaten. Misschien is dit voor sommigen niet het idee van een relaxedte vakantie, maar we begonnen weer te graven. We krijgen er nu ervaring in. We waren bijna klaar.....of er kwam een tegenligger aan....een truck van het Botswaanse leger. Het wordt eentonig en de story of our lives. Achteruit en we waren er uit. Toen echt een dot gas en weg waren we, zwarter dan roetpieten, zand overal en bloed op Karin's shirt omdat mijn blaren waren open gesprongen. Eindelijk kwamen we bij de hoofdweg, de A33 aan. 10 meter breed en 50 cm diep zand. Maar ik rij gewoon 60km per uur door rul zand. Soms vliegen we wat door de lucht, maar daar kan zo'n auto tegen. Ik wilde snel naar Kasane, op de grens van Botswana, Namibië, Zambia en Zimbabwe, waar we vorig jaar ook waren geweest. Er zou een Avis vertegenwoordiging zijn. Na 50km werd de A33 asfalt en bereikten we Kasane om 12.00 uur. Per telefoon, die het hier doet, kregen we niemand op het kantoor in Johannesburg en ook niet in Kasane te pakken. Bij de Airport was de Avis vertegenwoordiging, moesten we naar het Engen tankstation in Kazangula rijden en zouden daar worden opgepikt door Nathan, een monteur. Die stond er en we volgden hem naar een autosloperij annex garage. Hij was het met mij eens, dat de boordaccu onvoldoende stroom gaf om de compressor te starten. Een verstopte zekering was het euvel. Snel gefikst en nu zal het wel weer even duren voordat de Castle biertjes en de witte wijn weer ijskoud is. We tanken weer ruim 100 liter en zochten een camping aan de rivier op, de Big 5 Chobe River Lodge. Bier en fris op het terras aan de rivier. Elke campingplek heeft een eigen toilet cq douche unit met stroom en Wi-Fi. Voor de derde keer in 24 uur gedoucht in een poging het zand van je af te spoelen. Veel appjes, e-mails, maar nu eerst weer versturen. Karin wast ook voor de tweede keer in 24 uur mijn korte broek. Lees ze....