Woensdag 10 oktober tot zondag 14 oktober

14 oktober 2018 - Gaborone, Botswana

Woensdag 10 oktober vroeg opgestaan. De tram en de trein naar Schiphol gingen erg vlot. Ik verbaasde me over het feit dat we zo weinig bagage bij ons hadden: ik 20 kilo (met alle boeken, camera's en zware dingen) en Karin 11 kilo. Inchecken ging al net zo vlot. Koffie gedronken, wat gelezen en toen naar de gate. Maar....Karin kwam er achter dat ze haar E-reader had laten liggen en rende terug. Gelukkig was hij gevonden en bij een informatiebalie afgegeven. Maar in alle consternatie verloor ze toen haar trui....Dan maar een Afrikaanse trui kopen als die bestaan. Het toestel, een Boeing 777 zat vol met 400 man. Non stop in 11 uur naar Johannesburg. We hebben wat gelezen, filmpje gekeken, geslapen en eigenlijk vielen die 11 uur stuk slaan mij erg mee. Je eigen bagage komt natuurlijk altijd als laatste van de bagageband. We werden door een chauffeur opgewacht en waren in 5 minuten in ons hotel, wat ik in Nederland had gereserveerd. We sliepen beter dan de laatste nacht in Den Haag, want door alle adrenaline heb ik toen nog 3 huisjes geschilderd en bedacht wat men allemaal kon vergeten.

Donderdag 11 oktober. De Avis balie was op de begane grond van het hotel. Daar werden we opgepikt door een vrouw van Avis, die ons met de auto naar een andere Avis vestiging bracht, waar onze auto stond. Nog hartstikke schoon en dat zal wel snel veranderen. Dezelfde Land cruiser 79 als vorig jaar maar met een wat andere opbouw. Extra lakens en handdoeken gevraagd: een laken en een handdoek wordt misschien een beetje vies in zes weken. De uitleg ging vlot en reden we om 10 uur weg. Op naar een supermarkt. Eerst vonden we een Makro, beetje te groot. Door een man werden we naar een grote shopping mall gestuurd. Hij gaf ons nog het advies om naar Mabuasahube te gaan. Dat was niet nodig want stond op mijn lijstje. Ontbeten met eieren, spek, bonen, koffie en jus d'orange, de "national" volgens het menu. Eerst kochten we bij een outdoor shop nog 2 grote kisten. Ik ging naar een drankwinkel en Karin naar de supermarkt. 36 flessen wijn en wat treetjes bier had ik snel voor elkaar. De supermarkt was belachelijk groot. Twee karretjes vol geladen en natuurlijk vroeg men bij de kassa of we een groot gezin hadden en of het voor slechts een weekend was. Alles op een plek inladen zodat je alles kunt terug vinden is nog niet zo simpel. Drie keer terug voor keukendoeken, theedoeken en schuursponsjes. Maar om 13.00 uur op pad. Korte broek aan en een T-shirt van de Superdry. Het meisje van de ontbijttent had al gevraagd of ze mijn T-shirt mocht hebben. Mooi niet...

Vrijdag 12 oktober. Voor het eerst ons "standaard voor Afrika" ontbijt genuttigd: thee, jus d' orange en wat yoghurt. We reden nog een stuk verder naar het Westen omdat we eerst naar het Kalahari Gemsbok park wilden. Dat ligt op de grens van Zuid-Afrika, Botswana en Namibië.   Het landschap werd droger en dorrer. Enkel en alleen grote cattle farms met namen als Lonely, Ver Weg en Lands End. We wilden niet zo ver rijden en besloten op een boerderijcamping te overnachten. Dat werd Leeupan. We openden de veehekken en na wat zoeken maakten we Lorraine wakker. Voor weer € 12 konden we overnachten. Zij reed voor ons uit door de Bush en uiteindelijk kwamen we uit bij een soort kraal. Er was zelfs een douche, te verwarmen door hout te stoken onder een groot vat en een wc. Later zou er meer hout gebracht worden voor ons vuur. Het was een schitterend plekje compleet verlaten met uitzondering van wat schapen en geiten. In de buurt van Van Zylsrus. De douche was hard nodig, want de wegen waren enkel van gravel en zand. En daar word ik bar vies van....Na een korte wandeling lazen we wat en aten wat uit blik. Donker wordt het altijd om zes uur. Het vuur was fraai, maar om acht uur gingen we echt slapen. Dat is een must om weer om vijf uur op te staan.....

Zaterdag 13 oktober. Ik durf al weer harder over gravel te rijden. Vooral omdat ik de bandenspanning al van 3 naar 2 bar heb teruggebracht: je stuitert dan minder. We kwamen al in de buurt van het Kalahari Gemsbok Park en wilden we in Bokspits vol tanken. Bokspits bleek al in Botswana te liggen. Het is onduidelijk waar de grens precies loopt. Daar hadden we nog geen zin in en terug gereden naar Askham, 3 huizen, 2 benzine stations, een liquor shop en een supermarkt. Alles gerund door de San, de huidige naam voor de Bosjesmannen. Ze zien er behoorlijk anders uit dan de zwarte Afrikanen, iets lichter bruin, kleiner en kort haar. Er bleek ook een cafeetje te zijn met een dubbele espresso, pancake en een uitsmijter. In de tuinstond een groot bord "de Kalahari is voor mannen de hemel, voor vrouwen een stuk verdriet en voor auto's een hel" Grappig...Ook de jerrycans vol getankt en hebben we 175 liter en een actieradius van zo'n 1.000 kilometer. Ik herkende niet veel van de weg van 30 jaar terug: toen was alles gravel en nu het laatste stuk tot de grens asfalt. Het toegangsgebouw tot het park was wanstaltig nieuw en groot. En het gelazer begon: ik wilde in Nossob gaan staan, maar er zijn nu allemaal campsites in het park en Nossob was vol. Je moet ook hier blijkbaar van tevoren reserveren en dat vind ik dodelijk voor je gevoel van flexibiliteit en vrijheid. We konden boeken voor Mata Mata aan de grens met Namibië en de nacht er na in Twee Rivieren. Het invullen van alle papieren bij de Zuid-Afrikaanse grens politie ging soepel en leerden we weer de Zuid-Afrikaanse hand shake. Toen op naar de Botswaanse kant: daar konden we niets reserveren, omdat het ministerie van Toerisme enkel doordeweeks open is. Ach dan maar maandag. De gravel wegen in het park waren breder geworden en er waren meer bezoekers, voornamelijk Zuid-Afrikaners. Vanaf de binnenkomst zou Mata Mata zo'n 4 uur rijden zijn. Het was bewolkt en er vielen 30 regendruppels. Het moet echt niet gekker worden....We reden langs de droge bedding van de rivier de Auob, zagen veel gemsbokken en anders dan vroeger heel veel struisvogels. Onderweg zijn er uitzichtpunten en waterputten met namen als "Houmoed, Klein Stofpan, Jan se Draai en Marie se Gat. We namen een zijweggetje en zagen bij een watertank......zes leeuwen. Niet verwacht en toch gekregen. We bleven een tijd kijken, maar een siësta is een siësta en die moet je respecteren. Toen op naar Mata Mata. We hebben sinds we het park zijn binnen gereden geen ontvangst van onze mobieltjes en ook geen Wi-Fi. Mata Mata deed ons erg denken aan het Krugerpark: te netjes en overgeorganiseerd. Je staat zelfs binnen een omheining....Maar er buiten pakten twee jakhalzen een of ander klein beest en sprongen de stokstaartjes en de ground squirrels gewoon door de omheining, gingen naast ons zitten en keken ons aan. We vonden dat we teveel en te lang hadden gereden. De eerste 1.000 kilometer zitten er al op. Snel de braai aangestoken, Karin's specialiteit en toen.....stak er een woestijnstorm op. We zaten onder het rode stof en gelukkig hadden we snel de auto dicht gedaan. Belachelijke weersomstandigheden voor een woestijn... Aardappels gekookt en gebakken, sla gemaakt en de T-bone was heerlijk. Ook teveel wijn en bier gedronken. Morgen maar eens uitslapen tot 7.00 uur....

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

4 Reacties

  1. Ton:
    14 oktober 2018
    Lieve Karin en Paul: Heerlijk! Ook al hebben we op deze manier niets meer te bespreken als jullie er weer zijn.
    Persoonlijke interesse : hoe zou een stokstaartje smaken?
    XT
  2. Jan legters:
    14 oktober 2018
    Hoi Paul en Karin, wat klinkt dat allemaal fantastisch, ben jaloers op jullie. Begrijp heel goed dat je een hekel hebt aan reserveren, ben je de vrijheid kwijt. Geniet er lekker van groet
  3. Hanneke:
    14 oktober 2018
    Heerlijk ziet dit er uit. Maak er een mooi avontuur van. Veel plezier en we reizen met deze leuke verhalen een heeeeeeel klein beetje mee. Dikke knuffel, X
  4. Hein e Ruth:
    15 oktober 2018
    hi Paul en Karin,
    Dat tempo van 1000km/ dag dat hoef je als penionado toch niet meer te doen? Of is het domweg onveilig als je ergens jouw auto parkeert en in het tentje gaat slapen? Groeten
    hein