Vrijdag 2 november tm woensdag 7 november

8 november 2018 - Epupa Falls, Namibia, Namibië

Vrijdag 2 november.

De koelkast komt nog niet echt goed op gang. Dat is jammer. Toch maar wel boodschappen gedaan. Eieren, melk voor de pannenkoeken en biefstuk en braaiworst. Zo hebben we weer genoeg voor een aantal dagen. Ook nog een olielampje  gekocht om meer licht te hebben met koken. Het lichtje boven het kookstel doet het namelijk niet meer, lastig. Vervolgens wel vergeten om parafine ter kopen, niet zo handig. Nog even  overwogen om een grote jack te kopen. Meer dan USD 100,- dat doen we dan toch maar niet. We willen bovenlangs de Okanvango delta via Selinda en Seronga naar Namibie rijden en besluiten dus terug te rijden naar Chobe. We nemen de route langs de Chobe River, die verder opgaat in de Linyanti River. Het is schitterend. We zien grote kuddes olifanten, giraffen, buffels en impala's langs en in de rivier staan. We rijden langs Serondela, waar we 30 jaar geleden kampeerden. Paul herkent steeds alle plekken waar we eerder waren , ik niet.. Maar deze plek dan toch wel! Er is geen camping meer. Paul had gelezen dat de dieren hier te brutaal werden en er zelfs leeuwen aan autobanden knaagden..  In Chobe is er van alles veel: als je buffels ziet dan is het gelijk een kudde van meer dan 1.000 buffels. En je ziet niet 1 olifant maar minimaal groepen van 30 olifanten. De oevers van de rivier staan ook vol met zebra's en kudus. We hebben er nog nooit zo veel gezien. We stoppen vroeg in de middag bij een privé Lodge en camping in Muchenje. Mooie plek aan de rivier en met zwembad! Heerlijk gezwommen en in het gras liggen lezen. Paul kwam er ook achter dat de koelkast en vriezer een turbostand hebben. Dat hielp de temperatuur van de wijn, het bier en het vlees wel naar beneden te krijgen! Paul maakte salade die voor een deel door brutale baboons werd opgegeten. Het waaide hard en was de bbq in een mum van tijd op temperatuur.  De biefstuk, salade en gebakken aardappelen smaakten heerlijk. Daarna nog een glas wijn gedronken aan de rivier.

Zaterdag 3 november.

Het waaide 's nachts weer hard en ook viel er wat regen. We rijden de A33, de hoofdweg van Kasane naar Maun, maar het is een grote zandbak. In Savuti willen we vragen wat de kwaliteit is van de tracks naar Seronga aan de oostkant van de Okavango. In 1991 staken we vanuit de Caprivi strip illegaal de grens over, maar hadden toen wel een confrontatie met het leger. Daar hebben we nu geen zin in. In Savuti vertelde men ons dat het niet mogelijk was naar Seronga te gaan, omdat er veel water stond in de Selinda Spilway. In het algemeen als gevolg van de klimaatverandering breiden woestijnen zich uit, worden temperatuurverschillen extremer, maar hier in Botswana kenmerkt zich dat door extreem veel regen in het regenseizoen en het feit, dat rivieren, die tientallen jaren droog stonden, weer gaan stromen. Onder het bericht, dat we niet naar Seronga konden, bleef ik vrij laconiek. Dan maar om over Maun. Het is wel 500 kilometer om, en eerst 100 kilometer zand en 100 gravel. Men vroeg of we een parkranger konden meenemen naar Maun, die verder wilde naar Gumare voor de begrafenis van haar oom die door een olifant was gedood. Dat was natuurlijk oké, we nemen tenslotte altijd wel lifters mee. Het eerste stuk rijden vanaf Savuti tot aan de Mbababe gate met weer veel zand en tussen grote vlaktes afgebrande bossen door. De branden zagen we op de heenweg toen we de oostelijke route namen. Hier en daar smeult het nog na. Na de gate werd de weg iets beter. We stopten bij het, door Arjan aangerade, Audi camp net vóór Maun. De camping was minder sfeervol dan de Okavango River lodge, maar had wel een zwembad. Dat was lekker na deze stoffige dag.

Zondag 4 november.

Vóór 7uur vertrokken we. Ik krijg af en toe het heen en weer van de GPS. Ik vergeet door dat stomme (maar toch ook handige) ding om zelf na te denken en reden we in een rondje om Maun. De man in het apparaat praat Nederlands en roept steeds weer "neem de eerste road rechts vierwédé rekwieret (t.w. 4WD required). Ik moet dat echt veranderen naar Engels want worden we stapelgek van dat stomme geklets. Het pijltje op het scherm vliegt alle kanten op en word ik er gewoon nerveus van. Afijn na een kwartiertje zitten we op het goede spoor en houdt de man zich rustig in zijn apparaat. Wat wel heel handig is dat hij alle tankstations kent, de verschillende supermarkten,  lodges en campings. Nadeel daarvan is weer dat we minder mensen aanspreken om de weg te vragen. We rijden tot aan Shakawe, ruim 350 km vanaf Maun. Daar nog wat tomaten, aardappelen en parafine gekocht voor ons lampje. Dat was nog wel even een gedoe: eerst betalen bij de kassa, vervolgens naar security die de bon controleert en ons verwijst naar een hekwerk buiten, daar moeten we zelf voor een lege fles zorgen (een meisje geeft me een lege colafles) en kan de fles gevuld worden vanuit een grote oliedrum met een trechter. Na Shakawe rijden we naar de grens Muhembe waar we soepel doorheen komen. Dat was vorig jaar in Zambia, Malawi en Mozambique wel anders! Paul is dan niet te stuiten en rijden we nog eens ruim 250 km door tot aan Rundu. Onderweg nemen we een jongen mee die naar Grootfontein wil gaan. De helft van de route kan hij met ons meerijden. Ik heb dan inmiddels een mooie plek aan de Okavango River , net voorbij Rundu in onze sprekende begeleider getoetst. Daar komen we aan op de Tarango Riverlodge. Jemig wat een decadente toestand! Maar ja, wel met WIFI, à la carte restaurant èn weer een zwembad. Alle stof eraf gezwommen en op een loungebank aan het zwembad, met uitzicht over de rivier, genoten. Ik ben weer even de Koningin van Sheba, zegt Paul. De bbq was weer heerlijk, ons olielampje waaide slechts 3 keer uit, het onweerde behoorlijk en moesten we rond 21uur naar bed want het begon te regenen.  Dat heeft het vervolgens de hele nacht gedaan.

Maandag 5 november.

In de ochtend stopt het eindelijk met regenen. Ons doel wordt vandaag richting Ruacana, weer ruim 450 km verder. Wat een groot land, Namibië. De weg echter is asfalt zonder potholes, dat scheelt veel. Wel veel vee en geiten op de weg. Tweebaans en kaarsrecht. Hier in het noorden wonen de meeste mensen. In Namibie wonen iets meer dan 2 miljoen mensen. Het gemiddelde dagloon van de zwarte bevolking ligt rond de USD 2 per dag. 10% van de bevolking is blank en zij zijn verantwoordelijk voor 80% van BNP van Namibië. De munteenheid is de Namibische Dollar, die gekoppeld is aan de Zuid Afrikaanse Rand. Voor de liefhebbers iets wat ik weet van Namibië. Als je het niets vindt, sla maar over. Eigenlijk waren de Nederlanders weer als eersten geinteresseerd in Namibië, toen nog Zuid-West Afrika geheten. Zij annexeerden Walvisbaai de enige natuurlijke haven en stichten er een kolonie eind 19e eeuw. Maar Nederland werd door de Fransen onder Napoleon veroverd en moest Walvisbaai afstaan. De Engelsen namen het over. Een Duitser kocht in het Zuiden grote stukken land bij Luederitz en uiteindelijk werd het onder Bismarck een Duitse kolonie. De oudere mensen spreken ook nog Duits en er zijn net zoals in Beieren en Saksen nog veel van die typische Duitse vakwerkhuizen.   Maar de zwarte bevolking met name de Ovambo's en Herrero's pikten het niet dat hun land werd afgepakt en kwamen in opstand. Duitsland stuurde 1.500 soldaten en in 1906 vond de eerste genocide ter wereld plaats. De Duitsers vermoordden 5.000 Herrero's en zij vluchtten naar Bechuanaland, het huidige Botswana, waar ze nog leven rondom Maun. Duitsland verloor de 1e wereldoorlog en moest Zuid-West Afrika afstaan aan Engeland. Engeland wilde echter langzaam van zijn koloniën af en droeg het over aan Zuid Afrika. Zuid Afrika zorgde voor goede wegen, maar plunderde het land leeg en de boeren waren in het bezit van het meeste en het beste land. In 1966 pikte Zwart Namibië (gelijk met de onafhankelijkheid van Botswana) dat niet langer, de Swapo werd opgericht en de gewapende opstand begon. Swapo werd geholpen door Angola, waar een zeer bloedige burgeroorlog aan de gang was tussen de opstandelingen, de Unita, de MPLA en de FNLA tegen de Russen en de Cubanen. Uiteindelijk intervenieerde de UN en ik geloof in 1988 werd Namibie zelfstandig met als eerste president Sam Nujoma, de leider van de Swapo. Het is rustig in Namibië, het is een democratische republiek en 50% van de parlementsleden zijn vrouw (verplicht quotum). Heel geleidelijk wordt land van de blanken opgekocht en aan de zwarte bevolking verkocht. Toerisme is belangrijk, er zijn alle mineralen en grondstoffen te vinden, die je je kunt bedenken en waarschijnlijk is er ook olie. We stopten in Okongo, waar zelfs een pinautomaat was en een Shell  benzinestation. We namen een shortcut naar Odangwa, want Ruacana was te ver. Odangwa is een grote stad met een vierbaansweg, stoplichten en honderden bars met illustere namen als de Hot Stuff Bar, de Heavens Gate Bar, en de Paradise Lost Bar. We kozen voor de Nakambale Community Camp met kerk, museum en cultural village. Wel een verschil met gisteren....We werden enthousiast ontvangen door Maggie, kregen een plek onder de enige boom en bekeken het museum. Het museum was de missionarispost in 1888 opgericht door Finse Missionarissen met als doel er voor te zorgen dat de Ovambo's kleding gingen dragen en zich zouden bekeren tot het Christendom. Dat lukte bij 200 man.....interessant was dat de missionarissen vanaf 1890 alles op foto's hebben vastgelegd. En die foto's en gebruiksvoorwerpen zijn het museum. Ik ga nu de BBQ aansteken en voor de verandering Chardonnay Rose drinken.

Dinsdag 6 november.

Dit wordt een dag om nooit te vergeten..  Had ik ooit gedacht om belazerd te worden bij een pinautomaat? Nou nee, maar dit gebeurde toch echt vandaag. Na 2x pinnen (er geldt steeds een maximum wat je kunt opnemen) reden we naar de Choprite waar we, bij de ATM,  besloten om nog wat op te nemen. Paul aan een counter en ik aan een andere. Nadat ik mijn pas in het apparaat had gestopt, werd het scherm blanco, raar. Er stond een  jongen naast me "let me help you"  die vliegensvlug wat handelingen met de knoppen verrichte en  voor ik er erg in had, was er weer een scherm dat ik begreep. Ik zei ook nog "dank je wel"... Toen ik mijn pincode in moest voeren, voelde ik opeens nattigheid en cancelde ik de transactie. Mijn pas echter kwam niet meer uit het apparaat. Op zo'n moment raak ik toch in de stress. Paul zegt dan dat ik rustig moet blijven en hij belt met het nummer van Windhoek Bank dat bij het apparaat op een sticker staat (daar staat ook dat je je noooooooit moet laten helpen bij een pjnautomaat..). Ik kijk nog in het rond of ik die aardige jongen zie... wat een troel ben ik toch. Afijn, maar twee telefoontjes verder werd ons geadviseerd om naar de neaerest bank te gaan om mijn pas uit het apparaat te laten verwijderen.  Ik wil dan mijn pas laten blokkeren maar zegt Paul dat mijn pas veilig is in het apparaat. Ja was dat maar waar. Die leuke behulpzame jongen had (beseften we achteraf) mijn pas allang in zijn bezit. Stinkjong. Ik belde met ING en vertelde een dame mij toen van afdeling fraude, dat er wel 10 x een poging was gedaan om te pinnen en dat dit niet was gelukt. Daarna was er echter wel een aankoop gedaan bij de Metro Liquor store van € 1.498,20... Hoe kan dit zonder mijn pincode???!!! Pas is nu geblokkeerd en vertelde de dame dat we aangifte moesten doen, wilde ik misschien in aanmerking komen voor vergoeding. Op naar het police station. Ik mocht achter de balie komen zitten bij een vriendelijke meneer die mijn verhaal opschreef. Paul werd meegetroond met een struise invectigationofficer/detective die hem zijn versie van dit avontuur liet vertellen. Steeds lopen agenten langs die vragen how you are. Well, not so good at the moment.  Na ruim een uur is het verhaal opgeschreven. Paul komt terug en zegt dat hij er nu wel klaar mee is. Ja  maar het verhaal van mijn officer klopt niet! Een aanpassing betekent dat hij een heel A4tje moet overschrijven.. Nadat kopieën zijn gemaakt van zijn relaas, met stempel en al, moet ik wachten op de inspector die me mee zal nemen naar de Metro liquor store, waar we een tape gaan zien. Misschien herken ik de dief? Als ik buiten kom zegt Paul dat de inspector met chief investigator, office investigator en assistant investigator en 3 gewapende politieagenten al onderweg zijn naar de liquorstore met 2 auto 's en dus 6 man sterk. Wat nu? Een andere struise dame met een ongelooflijke kont en kuiten noteert ons telefoonnumber so that we can be in touch if necessary. Dan zijn we free to go. Pffft wat een  gedoe en wat ben ik een stomme koe. Na dit enerverende avontuur gingen we terug naar de Shoprite, kochten nog wat rumpsteak, biefstuk en houtskool. De weg naar Ruacana was goed en de 200 kilometer deden we in no time, enkel oponthoud doordat een ezel midden op de weg op zijn rug ging liggen omdat hij jeuk had. In Ruacana kochten we langs de weg 4 grote bossen hout voor ons vuur en tankten vol bij de Puma. We mochten van de douane even gaan kijken langs de grens met Angola naar de waterval. Dit omdat hij een fan is van Arjan Robben, die bij Bayern Muenchen speelt. De Ruacana waterval staat droog doordat Angola minder water door laat en dit voor hun electriciteitscentrale gebruikt. Het was bloedheet en zo heet hebben we het nog niet gehad. Na Ruacana was er een redelijke gravelweg langs de rivier. Het landschap is compleet anders: bergen en rotsen in plaats van zand en grote open vlaktes. We zagen de eerste Himba's. Dit is echt Afrika. Ze zijn nog altijd gekleed in enkel rieten rokjes, dragen veel kettingen van stukjes struisvogeleieren en smeren zich van top tot teen in met rode klei. Je ziet direct of de vrouwen jonger dan 18 jaar zijn of ouder. Of mooie borsten of ze hangen op hun navel..... Na 65 kilometer gravel kwamen we bij de Kunene River Lodge Camping. Wat een hemelsbreed verschil met de hutjes van de Himba's..... Een schitterende lodge en campsite aan de rivier met zwembad, restaurant, niet werkende wifi. We kregen een mooie plek aan de rivier en zagen wel wat apen. Dus opletten. Wat een geweldige plek. Wat schitterend. Bij het zwembad haalde ik witte wijn, bier en olijven uit onze goed werkende koelkast. Dit is toch wel echt leven als een vorst....We schreven het dagboek bij aan de rivier met meer witte wijn en besloten in het restaurant te gaan eten: vooraf gebakken champignons met kaas, T-bone steak met alles er op en er aan en toe warme apfelstrudel met ijs....Soms is er wifi maar te weinig om foto's te versturen. Ik probeer wel de tekst te uploaden. Dat lukte niet.

Woensdag 7 november.

Vroeg op want het zal wel weer erg warm worden en dan is het beter 's morgens  te rijden. Karin is nog altijd van slag, verloor nu haar pak muesli een paar seconden uit het oog   en toen zaten de blue velvet monkeys er al mee boven in een boom. Gelukkig had ze we al muesli in haar yoghurt gedaan. De route langs de Kunene rivier is schitterend. Volgens de boeken de zwaarste klasse 4WD track, de 4e, maar dat slaat nergens op. De weg is van gravel, het rammelt enorm en soms moet je door rivierbeddingen, waar een beetje water in staat. Maar om dit nu te bestempelen als een expeditie, die je enkel en alleen verantwoord kunt rijden met 2 of meer auto's, is erg overdreven. Onderweg heel veel himba's. Wij zijn misschien wel meer veranderd dan zij. Dertig jaar terug werkte ik voor Ericsson, hadeen NMT900 draagbare telefoon van 6 kilo en een portable computer van 12 kilo, die ik mee het vliegtuig in nam. Je moest de computer telkens aangeven bij de douane. En hier in Kaokoveld geen mobieltjes behalve in de grotere dorpen, geen televisie en geen electriciteit. Kleren van koeien- en geitenhuiden.....Bij de eerste de beste nederzetting was er een marktje en kochten we nog meer pakken suiker en zout om weg te geven. Toch is men wel toeristen gewend en rennen sommige meisjes en vrouwen snel naar de weg als ze ons horen aankomen om kettinkjes en allerlei prullaria aan te bieden. Wij vragen netjes om foto's te mogen maken in ruil voor lollies, koekjes, suiker, zout of rijst. De mannen zijnmet het vee de bergen in en de vrouwen verzorgen de kinderen. Veel wordt er niet verbouwd, dit ondanks het feuut, dat er door de rivier geen tekort is aan water. Over de 100 kilometer naar Epupa Falls deden we 4 uur en besloten we bij de Lodge en Campsite bij de Falls te blijven. We stonden aan de rivier, het was 40C en lunchten weer onze vertrouwde tonijnsalade met wijn en bier. We staan naast een Duits ouder stel met hun eigen auto, die een jaar op pad zijn. Voor de rest staan er veel Poolse jongelui en komt er straks een overland truck. Om 14.00 uur liepen we naar de falls zelf. Een himba meisje was de was aan het doen door te stampen en te springen op het wasgoed in het water. De Falls zijn indrukwekkend en het water valt zo'n 35 meter naar beneden. Mooie foto's gemaakt, terug gelopen, het is te warm om te lopen en op naar het grote zwembad. Dat verschil met 30 jaar terug toen er geen campsites en geen zwembaden waren, kunnen we wel waarderen.

Foto’s

3 Reacties

  1. Marieke:
    8 november 2018
    Tjonge jonge...wat een geweldige reis, en veel avontuur!
    Zo leuk dat jullie we dit met jullie zo kunnen delen!!
    Geniet er nog van!
    Denk dat jullie op de helft zijn?
    Liefs, uit Den Haag!
  2. Sjaak Obers:
    8 november 2018
    Lieve Karin, beste Paul,
    Wat maken jullie veel spannends mee, dat zou aan mij ook wel besteed zijn maar daar begin ik toch niet meer aan.
    Moeder Jet zou me trouwens zien aankomen.
    Geniet nog met volle teugen en misschien is de helper bij de pinautomaat wel heel gelukkig met jullie geld.
    Hartelijke groeten, Jet en Sjaak
  3. GM:
    22 november 2018
    Mooie verhalen!
    Helaas heb ik precies dezelfde pinautomaat ervaring.....
    Opletten geblazen. Kreeg wel geld terug van creditcard maatschappij, goede service.