Donderdag 8 november tm dinsdag 13 november

Donderdag 8 november.

Redelijk vroeg op. Er is internet !!!! Mail opgehaald, de laatste 5 dagen van het logboek geupload en zelfs een vijftal foto's kunnen plaatsen. Internet gaat hier  via de satelliet. De Duitsers naast ons twijfelen of ze niet meegaan naar van Zyls Pas. Maar ze durven niet. We reden eerst 60 kilometer naar het zuiden over een gravelweg lijkend op een babyhuidje naar Okangwati. Toen namen we de D3703 naar het westen naar Otjitanda,  zo'n 60 kilometer ver. D3703....wat....een track met rotsen en gelukkig soms zand. Dit is geen weg, geen track gewoon dwars over de heuvels en de rotsen. In het begin haalde ik nog een gemiddelde van 15 kilometer per uur, maar moest overschakelen naar low 4 en zakte het gemiddelde naar 5 kilometer per uur. Het is ongelooflijk dat deze Landcruiser dit aan kan. Als de rotsen erg hoog zijn rijd ik centimeter voor centimeter. We willen de boel wel heel houden. Dit is tenslotte terrein waarvan alle gidsen zeggen dat je het met twee auto's, 4 reservewielen en een gereedschapskist enkel verantwoord kunt rijden. Onderweg veel himba's. Wat zijn deze mensen mooi. Blij dat we zout en suiker kunnen geven. We kwamen een jongen tegen, die een beetje Engels sprak en vroeg om een T-shirt. Daar moesten we wel even over nadenken, maar omdat Karin het T-shirt, dat ik aan had niet het mooiste van het mooiste vindt, trok ik dat uit en gaf het hem. Daar moest hij wel om lachen. Na 50 kilometer werd het echt slecht en echt steil. Tot 45 graden bergop vind ik geen probleem. Door al het gehobbel en geklots en de warmte slaapt Karin meer dan 30 seconden van elke minuut maar wordt ze wakker doordat haar hoofd er af valt. Toen we even stopten  om wat te drinken te pakken, kwam er een auto voorbij. Dat had ik niet gedacht. Otjitanda was een paar watertanks, die met zonnepanelen worden gevuld en 10 hutjes. We reden door naar de van Zyls Pass Campsite, een schitterende plek onder grote Anna trees. Er waren zelfs douches en toiletjes. Komoko heette ons welkom en er waren drie plekken en nummer drie was de mooiste. Precies om 4 uur stonden we op onze plek, nam ik mijn eerste biertje en Karin hasr witte wijn, beiden precies 8C..... Boerenwors met pasta en een tomatenmix op de BBQ. We eten door de warmte niet zo veel. Lekker gelezen. Morgen.....brrrrrr......spannend.....de Van Zylspas.

Vrijdag 9 november.

We werden pas om 7 uur wakker en braken snel op. Het begin van de pas zou 8 kilometer verderop zijn, maar na 4 kilometer werd het al heel steil en werden de rotsen groter en groter. Dat was best even schrikken. We moesten al rotsblokken van het pad slepen omdat de wielaandrijving, de differentieel er niet over heen kwam, ondanks het feit dat we behoorlijk hoog op onze wielen staan. Maar het lukte. Het werd steiler en steiler. En vooral onherbergzaam. Er was geen weg meer terug: sommige stukken kan je enkel naar beneden door centimeter voor centimeter de auto te laten zakken. We gingen er beiden regelmatig uit om te overleggen wat de beste manier zou zijn. Lopend gaat veel sneller dan met de auto. Maar om 11 uur waren we boven en het uitzicht was schitterend. Toen naar beneden. Op zich is de afdaling volgens de boeken riskanter dan de heenweg omhoog. Maar het viel mee en we redden het. Beneden aan de pas is er een gedenkteken en kan je een stuk steen zoeken, daar je naam en datum opschrijven en op de stapel leggen. Wij vonden het beiden wel kicken dat we tot de happy few horen die dit heeft geflikt. Maar eigenlijk verdient de Landcruiser de meeste lof. Het is niet te bevatten wat hij kan klimmen en dalen in Low 4. Na de pas werd het een stuk zand. Eitje..... we zochten een route uit vrij dicht langs Skeleton Coast, wat voor mensen niet toegankelijk is. Langs Rooidrum, Blaudrum en andere kleuren. Op tactische plaatsen staan lege beschilderde olievaten. Eigenlijk niet nodig omdat we via de coordinaten van de GPS altijd weten waar we zijn. Orupembe was niet veel en eigenlijk wilde ik graag naar de Umenje Community Campsite, omdat zowel Arjan als Anna die hadden aangeraden. Maar het was al half vijf en nog 100 km te gaan. Ik zette er flink de sokken in, de weg was gravel en zand en om 18.00 uur bereikten we de Campsite. Om 18.30 zou er een warme douche zijn. Onder een vat werd een groot vuur aangestoken en het was lekker. We staan aan een heel brede droge rivierbedding met waterkraantje, BBQ, vuurplaats en een schoon eigen toilet voor 140 NAD, minder dan € 9,00. Mooi vuur en veel sterren. 

Zaterdag 10 november.

Volgens de boeken zou je kunnen tanken in Purros, maar dat lijkt me sterk want er is geen electriciteit. We vroegen het een jongen, die bij ons instapte en reden naar een hutje. Daarbinnen waren drums en jerrycans met benzine en diesel. Ik kocht 20 liter genoeg om Palmwag te halen. We kozen voor een track door de Huarisib rivier, maar konden het begin eerst niet vinden. Plots zag ik water en was er ook een track. Aan weerszijden van de rivier waren hoge rotsruggen, maar de rivier zou zich zo'n 70 kilometer meanderen tot aan de plek waar het water uit de rotsen komt. De track slingerde van oever naar oever en in het begin had ik wel even twijfel om telkens door het water te rijden, maar dat wende snel. De omgeving was weer schitterend, langs de rivier is alles groen met hoog gras, planten en bomen. We zagen weinig wild, maar dat werd gecompenseerd door de surrealistische omgeving. Na zo'n twee uur kwamen we aan het einde of liever gezegd het begin van de rivier en zochten we een ander track zo veel mogelijk westwaarts en zo dicht mogelijk langs Skeleton Coast, een voor mensen verboden gedeelte langs de kust. We zagen groepjes woestijn olifanten, gemsbokken en giraffen. Maar Namibie is mooi door zijn uitgestrektheid, zijn woestijnen en maanlandschappen. Karin reed de rest van de dag. (Karin) Heel moeilijk vind ik het. Ik ga thuis een 4wheeldrive cursus volgen. Ik anticipeer niet snel genoeg en schakel soms opeens naar de 1e ipv 3e versnelling. Ook mis ik het zicbt van diepte waardoor ik niet op tijd terugschakel of rem. Paul egert zich dood en snapt niet waarom ik niet meer proactief auto rijd.. In de loop van de middag stopten we bij de droog gevallen bedding van de Obob rivier en besloten daar te blijven. Helaas geen woestijn leeuwen, behalve wat eksters, die nieuwsgierig op de auto zaten en keken of er niets viel te halen. We keken vanaf een hoger gelegen punt naar de zonsondergang. Maar daarna waren we lekker basic bezig, omdat een pak melk door het geklots was leeggelopen in onze proviandla. En stinken..... 

Zondag 11 november.

We hebben min of meer uitgeslapen vandaag.  Dezelfde eksters zaten op en naast de auto en maakten veel kabaal. Paul vroeg of ik opnieuw wilde rijden. Nou nee en was dit een goed besluit: enorme rotspartijen, hellingen en afdelingen.  Ik let op Paul zijn stuurkunst, het schakelen en remmen op de motor. Het is echt niet simpel in dit landschap. De weidsheid,  de kleuren van het gebergte, het feit dat we werkelijk geen levende ziel tegenkomen, maakt dit  een onvergetelijke ervaring. Kijken naar de GPS en op enig moment de leisteen beschreven borden volgend  komen we aan in Palmwag. Hier waren we 29 jaar geleden ook op de campsite toen we Willi en Herman ontmoetten en met wie we toen Kaokoveld zijn ingegaan. Volgens Paul is het zwembad nog hetzelfde. lk twijfel. In  de middag aan het zwembad, bier en witte wijn en zelfs some snacks! Het lijkt het Puntje wel... Heerlijk dat dit ook mogeliijk is als afwisseling. Karin had toch gelijk: er zijn twee zwembaden en bij het andere zwembad, waar je via een bruggetje kon komen, lagen wij ooit. Er zijn hier nu wel teveel pensionado's en oude taarten. Maar het bier, de snacks en de wijn was lekker. In de loop van de middag ging het heel erg hard waaien en moesten we schuilen achter een muurtje. Alle handdoeken, het tafelkleed en alles wat niet minstens een kilo woog, woei weg. Gelukkig ging de wind 's avonds liggen en konden we de BBQ aansteken. We staan naast een frans jong stel, die heel Namibië doen in twee weken. Dan geen Kaokoveld en leuke tracks....

Maandag 12 november.

We verstopten onze laatste rumpsteak voor het veterinary fence 1 kilometer ten zuiden van Palmwag. Helaas had ik onze eieren niet verstopt en die werden dus lachend geconfisqueerd. En de controleur eiste ook twee lollies. Nou ja.... Ik wilde eerst naar Twijfelfontein. De naam is er aan ontleend dat er soms water is en soms niet. Twijfelfontein is een World Heritage Site omdat er tientallen rotstekeningen zijn ontdekt, gemaakt door de Bushmen en 2.000 tot 6.000 jaar oud. Het is wonderlijk je te bedenken, dat hier eerder een beschaving was dan in Europa. De Bushmen leefden als nomaden, jaagden en hadden een groot grondgebied. Bij Twijfelfontein aangekomen, moesten we zelfs de auto officieel achter laten op een parking beheerd door Denzel, die trots vertelde dat zijn naam van Denzel Washington kwam. En dat bij 50.000 bezoekers per jaar dat elke keer vertelt.....we moesten zelfs met een gids mee, met 6 Duitsers en 4 Zwitsers. Hier worden wij altijd een beetje opstandig van.... De rotstekeningen waren best indrukwekkend. Ze zijn in 1912 al ontdekt en in deze vallei leefde van 1946 tot 1958 een blank gezin met 6 kinderen, maar verkasten omdat er geen water was voor hun schapen. Er zijn rotstekeningen van alle dieren, die er voortkwamen en hun pootafdrukken, maar ookvan pinguins en robben. De bushmen moeten dus ook aan de kust zijn geweest. De ouderdom is vastgesteld doordat ze ook hun gereedschappen hebben gevonden. De rondleiding duurde 45 minuten, maar toen hadden we er dan ook genoeg van. We verwisselden onze dichte schoenen weer voor onze slippers en gingen richting burnt mountain. Omdat je daar ook zou worden rondgeleid keek ik snel naar geschikte tracks en besloten we via een track naar Doros Crater en naar Brandberg te gaan over de bergen. Brandberg is de hoogste berg van Namibië en zo'n 2.600 meter hoog. Het werd minstens categorie 3 4WD offroad naar Doros Crater, maar het landschap is schitterend. Wel een gemiddelde van 10 kilometer per uur, maar na 40 kilometer kwamen we bij de Crater. Daarna daalden we af naar de droge bedding van de Ugab rivier en dat was categorie buitensporig steil en rotsig. We blijven af en toe met de bladveren en de aandrijfstangen achter rotsblokken haken, moeten dan weer terug, een andere hoek kiezen of rotsblokken van het pad halen. Natuurlijk komen we niemand tegen. Brandberg zou 40 kilometer van Doros Crater zijn verwijderd. En vaak dacht ik, dat als hier iets met de auto zou gebeuren,het wel een takke eind lopen zou zijn. Maar de GPS kende alle paden en uitzichtpunten. Het werd een van de mooiste dagen. Het is altijd zo, dat hoe slechter de weg en hoe meer verwijderd van mensen je bent, hoe mooier het landschap is. Het werd erg steil berg op en erg steil berg af, maar we bereikten na een paar uur Brandberg West, een verlaten mijndorpje. Alles was kort en klein geslagen. Bij een splitsing aangekomen, zag ik een bordje Save the Rhino Trust Campside en 3 kilometer verderop in een breder gedeelte van de kloof lag de camping. We hadden een mooi plekje, werden gewaarschuwd voor olifanten, leeuwen en rhino's, maar we hebben niets gezien. De douche was heerlijk en het duurde even voordat we al het zand en stof kwijt waren. De koelkast doet het weer niet. Het woei ook hier behoorlijk en nadat we schoon waren gedoucht, werd weer alles bedekt met een laag zand. Gelukkig ging ook nu de wind liggen, was het bier en de wijn nog redelijk koud. We ontmoetten een Zwitsers stel, die hun auto uit Zwitserland hebben laten verschepen. Zij vroeger naar de weg naar Twyfelfontein, maar ondanks onze aanbevelingen durfden ze het niet aan, omdat een ander stel, Duitsers, het hadden geprobeerd en na 20 kilometer waren teruggekeerd, omdat het "onmogelijk" was. Hahaha. We pasten de plannen wat aan omdat eerst de koelkast weer moet werken. De vriezer staat op 26C in plaats van -10C en de wijn is ook 23C. Vies.....'s nachts ging ik nog kijken, omdat ik vermoedde, dat de boordaccu toch weer niet oplaadde en het misschien weer dezelfde zekering was. Dat was niet het geval, maar we hebben maar 11 volt en ik zie geen lampjes, dat het zonnepaneel werkt.

Dinsdag 13 november.

Vroeg wakker en weer alles gecontroleerd. De yoghurt is op en daarom pannenkoeken gebakken zonder een ei. Karin rijdt weer. Het eerste stuk in Low Gear. Ze doet het rustiger dan de vorige keer en schakelt nu op tijd. We namen een goede gravelweg naar de kust, waarop je 80 kilometer per uur op kan en moet rijden. Moet omdat je anders gek wordt van het gerammel omdat het gravel een washboard is. Hoe sneller je er overheen rijdt hoe minder het rammelt en de schokbrekers alles opvangen. De kuststrook, zand en zoutpannen is bijna 10 kilometer breed. Er hing een mist boven de zee en de strook vlak langs de zee. En het is bitter koud. Dat komt omdat er langs Namibië een koude golfstroom loopt. En er zijn dus walvissen, robben en pinguins langs de kust. Je kunt er ook niet zwemmen. Er staat een geweldige stroom en het water is ijskoud. Langs de kust is de gravelweg zo glad als een babyhuidje. We reden naar Cape Cross, waar een robben kolonie van 300.000 robben ligt op de rotsen en op het strand. Er zijn hier ook veel jakhalzen en hyena's, die het voorzien hebben op de baby robben. We zagen een jakhals, die achter een konijn aan sprintte. Vroeger waren we hier alleen, geen andere toeristen, maar nu moet je toegang betalen, is er een parkeerplaats en een soort loopbrug, waar de robben onderdoor waggelen. Het stikt van de baby robben, die in december worden geboren. Placenta's en dode jonge robben liggen overal. De meesten liggen te slapen of vechten onderling een robbertje. Ze hebben scherpe tanden en toen ik te dicht bij kwam, moest ik snel terug. Door de kou en de massa's toeristen bleven we niet lang. Op naar Henties Bay om de koelkast te laten maken. Bij de garage waren de meeste monteurs blanke Afrikanen. Zij spreken hier Afrikaans en we werden geholpen door Tinus. Hij checkte alles en kwam tot de conclusie, dat noch het zonnepaneel noch de motor de boordaccu opladen. Het lag niet aan de zekeringen. Na veel gezoek ontdekte hij dat de aansluitstekkers van het zonnepaneel en de aanvoer van de dynamo waren verwisseld. Twee stekkers dus, die verkeerd om zaten. Belachelijk en kwalijk dat dit kan. We hebben het niet echt gemerkt omdat het enerzijds een grote accu is en omdat we anderzijds soms aan 220 volt stonden, waardoor de boordaccu wel oplaadde en tegelijkertijd de koelkast het dan ook deed op 220 volt. We vulden ook de gasfles bij en zochten een visrestaurant in Henties Bay. Men doet hier niets anders dan zout halen uit de zoutpannen en vissen. Elke auto rijdt het strand op en heeft heel lange hengels verticaal op de voorbumper staan. We aten knoflookbrood, salade, friet, calamares, kreeft, mosselen, vis, shrimps, wijn, bier en water voor € 30 en het was goddelijk. Bij de Spar boodschappen gedaan. De Spar in zo'n klein gat is net zo groot als een AH XL. Toen door naar Swakopmund. Wat een idiote plaats. Duitse vakwerkhuizen, konditoreien, alles in het Duits en super georganiseerd. Karin leidde ons door de stad naar het Wildlife Office, waar we een permit kochten voor het Namib Naukluft national park. Het ging erg vlot. De koelkast is qua temperatuur al gezakt van 26C naar 13C. We reden snel de stad uit. Er was ook een camping aan zee met zwembad, maar dat is veels te koud. De Dale campsite ligt 12 kilometer landinwaarts, het is er weer warm en er is wifi. Bij de receptie wordt de scepter gezwaaid door de familie Lutz (u met umlaut) en spreekt men bij voorkeur Duits. Het dagboek is bij en versturen maar.....